Babamı öldüğündeki gibi değil de
Çocukluğumdaki gibi hatırlıyorum;
Güldüğündeki
Öptüğündeki… Saçlarımı okşadığındaki gibi…
Sarıldığındaki
Kavgalarda “döv… Ama dövülme… Vur… Ama vurulma…” dediğindeki gibi
Hercai aşklar peşinde koşturup koşturup durduğundaki
Terk edip gittiğindeki… Kendini özlettirdiğindeki
Dilinin ucuna getirip getirip de
“Seni seviyorum ah! Oğul…” diyemediğindeki gibi…
Dilinin ucunda söylenmeye can atan
Ve gözlerinde deli taylar ve rüzgârlar gibi koşan
Ve kalbinde Karadeniz gibi çıldırıp duran
“Seni seviyorum ah! Oğul…” diyen sesini duydum ben baba
Üzülme…
Çocuk yıllarım ve 1 Nisan 2021/ Savaş Karaduman
Kâğıda düştüğü tarihe bakmayın siz, bu şiir yüreğimde ilk ateşi, ilk acıyı, yokluğu, yoksulluğu, ilk gidişi, terkedilişi ve ayrılıkları ve hasret duygularını keşfettikten ve ilkokul sonrası devlet derslerini okumaya veda edip tamirhaneye çırak olarak verildikten hemen sonra ve ben daha çok çocukken, babamsızken yazıldı.
