Dehşete düşüren bir kuşatılmışlık duygusu içindeyim.Neredeyse baktığım her yerde en ölümcül haliyle faşizmi görüyorum.
Din adına, milliyetçilik adına, ahlak adına, çıkarlar adına…
Ötekileştirilmiş kimliklerimin
kaç Eylül edeceğini düşünüyorum….
Kaç?
Kaç!kaç!Kaç!
Yakalanabilirim!
Yokkk öyle umutsuz falan değilim.
Ama sorguluyorum, şiddetin toplumsal onayı ikili bir ahlakla kuruluyor…
Biri bu siddete veya ölüme gerekçeler bulup onay verirken, diğeri şartsız koşulsuz karşı koyuyor,
Acı duyuyor!
Sağlıklı toplumlarda bu ikilem yaşanmiyor…
Şiddetin bir yönlendiricisi var o böyle istiyor.
Yaşadigimizin toplumun adalet, ahlak ve vicdan gibi değerlerinde derin yaralar var.Devranilmis siyasal gelenegimizin kanserlesmis hucreleri
onlar…
6-7 Eylül 1955′ te
Nikolari, Simonlari, Yorgolari tasfiye ettik….
Markaris, Edebiyat öğretmeninin,
Petro bilmeni isterim, halkim adina utaniyorum ve senden özür dilerim, dedigini unutmadi. İnsanliga karsi islenmis bir suçu daha bellegimizin dehlizlerine attik…
Tarihin yargisi yüzlesmek için bizi bekliyor!
