Aktüel Dünya

Servet Ziya Çoraklı´nın ölüm yıldönümü yaklaşırken (29 Aralık 2009)… Suat Bozkuş´un kaleme aldığı yazıyı yazımlamak istiyoruz anısına.

Sonbahar

„Sonbahar kuşlarını gördüm
uçuyorlardı
Soğuk rüzgarlar yaladı yüzümü
Bulutlar vardı
beyaz olmayan
Ve düşlerim yirmiye
Otuz adımlık havalandırmada
Bahara
sevdalara
ve de çocuklara dair
büyüyorlardı…“

S.ZİYA ÇORAKLI

Servet Ziya Çoraklı´ölüm yıldönümü yaklaşırken… 10 ocak 2010 tarihinde  Suat Bozkuşun kaleme aldığı yazıyı yazımlamak  istiyoruz.

10 Ocak 2010
Servet Ziya Çoraklı yoldaşımızı kaybettik. Kendi anlatımıyla Ağrı’da zemheri bir kış gününde başlayan hayat macerası yine zemheri bir kış gününde ama sürgünde, Hamburg şehrinde sona erdi. Yoldaşları ve dostları onu son anına kadar yalnız bırakmadılar.
Servet Ziya daha lise sıralarında yani çocuk yaşta iken komünistlik suçuyla sürgün edilmiş (Ne yazık ki o hayata veda ederken ülkesinde hala çocuklar vuruluyor, işkence görüyor ve zindanlara tıkılıyor). Ömrü boyunca da bu ‘suç’una onurla sahip çıkmıştır. Bu ‘suç’ onun kimliği ve onuru olmuştur.

1970’lerden beri şiirler yazdı, şiir kitapları yayınlandı ve birçok şiir-edebiyat etkinliğine katılmıştır. Bu nedenle sanat çevrelerinde ve basında şair Servet Ziya Çoraklı olarak bilinir. Şiirlerinden bazıları Sıddık Doğan, Alper Öktem ve Fuat Saka gibi sanatçılar tarafından bestelendi. Şiirlerini ve şairliğini değerlendirmeyi sanat-edebiyat eleştirmenlerine bırakıyorum. Zaten bunu hakkıyla yapanlar var. Ama şunu kesinlikle söylemeliyim ki, o doğuştan şair ruhluydu. Yıllar geçti ama küçücük bir çocuk saflığı, heyecanı ve coşkusu değişmedi. Kalbi eminim ki, son ana kadar bir çocuk gibi tertemiz sevgiyle çarptı. Hayatından bazı çizgiler aktarayım ki onu tanımayan okuyucular kendisi karar versin.

Liseden komünist Servet Ziya kuşağının devrimci rüzgarıyla bütünleşmekte vakit kaybetmez.
12 Mart faşizminin zulmü altında kıpırdanmaya ve kaynamaya başlayan İstanbul’un en sıcak yerinde, Şişli-Gültepe’dedir. Burada kurulan bir gecekondu derneğinde ve TÖB-DER İstanbul şubesinde çalışır. Kontrgerilla yönlendirmesi ve desteğiyle artan faşist saldırılara karşı göğüs göğüse mücadele dönemidir. Bu süreçte birçok arkadaşından faşist namlular ayırır onu. Kendisi de ölümlerden döner. Merter’deki evi bütün devrimcilerin 24 saat randevusuz gidebileceği sıcak bir yuvadır. Ne o, ne de eşi bir tek şikayette bulunmuşlardır. Tersine ellerinden geleni yapmışlardır.

Herhalde onu en çok yaralayan olaylardan birisi de yakın arkadaşı ve yoldaşı olan TÖB-DER İstanbul Şube Başkanı Celal Çelik’in katledilmesidir. Ama bu saldırılar geri adım atmasına değil, tam tersine mücadeleye daha da yoğunlaşmasına neden olur. Çok sevdiği öğrencilerini ve mesleğini bırakıp zamanını tamamen devrimci mücadeleye ayırır. O artık her yaştan her meslekten devrimcinin ‘hocası’dır. Herhalde adını söyleyen kimse çok azdır. Herkes ona ‘hocam’ derdi. TSİP ve TKP(B) örgütlerinde üyelikten başlayıp merkez komiteye kadar değişik organlarda görev alır.

Sanatçı arkadaşlarıyla birlikte İstanbul Sinematek yönetimine seçilir. O zamana kadar seçkin-aydın sinemaseverlerin bir kulübü durumunda olan Sinematek artık kapılarını halka açar. Sendikalara, grevci işçilere, gecekondu halkına ve gençlere çok ucuza, bazen de parasız toplu gösteriler yapılır. Herhalde Sinametek olmasaydı o tarihlerde İstanbul’da yaşayan birçok yoksul-emekçi dünya klasiklerini hiç göremeyecekti. Sinematek kantini de devrimcilerin uğrak yeriydi. Ortada kalmış birçok devrimci orada barınmıştır. Bu nedenlerle Sıraselvilerdeki Sinematek birçok kez polisin baskınına uğradı.

Bu mücadele içinde onu ve eşini en çok yaralayan herhalde biricik kızları UMUT’un amansız hastalığı oldu. Tam da bunun üstüne 12 Eylül faşizmi gelince hem kaçaklık hem parasızlıkla boğuşa boğuşa Servet Ziya kızı UMUT’u kaybetti. Ama devrime ve devrimci mücadeleye olan UMUT’u hiç azalmadı. 1981 sonlarında iyice bastıran polis operasyonlarından sonra örgüt kararıyla sürgün dönemi başladı. Bir grup arkadaşıyla birlikte Hatay’dan sınırı yürüyerek geçip Şam’a ulaştılar. Oradan da bir yıl sonra Berlin’e… Açlık ve yokluklar içinde sürgün macerası başladı. Parti ve devrimci çevrelerdeki emekçilerin sahiplenmesiyle mücadeleyi sürdürdü.

Ülkede 12 Eylül’e karşı kıpırdanmalar başlıyordu. O da mülteciliğe son deyip 85-86’da ülkeye geri döndü. Mücadeleye atıldı. O zaman basında çok meşhur olan Türk-İş İzmir mitinginde işçilere şekerli bildiri eyleminin içindedir. Yoğun polis önlemleri bildirilerin şeker gibi ambalajlanmasıyla aşılmıştır. Bu mücadele dönemi bir operasyonda yakalanmasıyla sona erer. Artık mücadelesi işkencede, zindanda sürecektir. Aydın cezaevinde iken yapılan jandarma operasyonunda koğuşa giren subayın “İşte hoca bu!” demesiyle zamlı tarifeye maruz kalır.

Zindan yılları biter bitmez İstanbul’a gelip Hedef dergisinin yayınlanmasında görev aldı. Devir Türkiye ve Kuzey Kürdistan devriydi. DGM savcıları “Bu dergide K harfi görmek istemiyorum. Size ne Kürtlerden? Ne yazarsanız yazın karışmam ama K harfi gördüm mü sizi yakarım” diyordu ve yaktı da… Her sorun çözülüp dergi basılsa da dağıtıma girmeden toplatılıyordu.

Parti kongresi nedeniyle yeniden yurtdışına çıkan Servet Ziya için bu ikinci mültecilik dönemi oldu. Bu defa Hamburg’a yerleşti. Son nefesini verene kadar da orada yaşadı. Hem şiirlerine hem de devrimci mücadelesine orada devam etti.

Bir kaç anı:
Birçok devrimci gibi maalesef sigara tiryakiliği müthişti. Cebinde devamlı olarak bir kaç paketi olurdu. Biz de taa İstanbul Sinematek günlerinden beri sigaramız olsun olmasın “Hocanın sigarası tatlı oluyor” deyip 1-2 sigarasını içerdik. O da kızıp “Yaahu gidin kendinize sigara alın” dese de sonuçta sigaraları azalırdı-azaltırdık. Gene böyle bir akşam Paris’in banliyölerinden bir yerde (Nanterre) birlikteydik. Biz hocanın sigarasını çeke çeke saat 02-03 olmuştu. Hoca’nın sigarası da bitmişti. Biz “boş ver, her yer kapalı” dediysek de bize kıza kıza yola düştü. Biz yattık. Gece yarısı 2 saatten fazla yürüyerek Paris’in meşhur Café de la Paix’sine ulaşmış ve sigaralarını alıp içmişti.

Bostancı’da 88-89 yılları olması gerekir. O Aydın cezaevinden yeni çıkmıştı. Ben de yurtdışından dönmüştüm, ama kaçaktım. İstanbul’da bir kaç defa buluşup konuştuk. Hasret giderdik. Ama yetmedi, ikimizi de kesmedi. Bana “illa bir akşam gel beraber yemek yiyelim” dedi. Ben “Yoldaş sen daha yeni çıktın. Ben de aranıyorum. İkimiz birden kodesi boylamayalım” falan dedimse de çok ısrar etti. Ben de kıramadım. Bizi Bostancı’da güzel bir restorana götürdü. O zaman meşhur olan bazı sanatçılar da oradaydı. Biz kenarda boş bir masa bulup yerleştik. Benim sırtım kapıya dönüktü. O kapıyı görüyordu. Yemekleri ısmarlayıp rakıyı yudumlamaya ve sohbete başlamıştık. İkimizin de neşesi yerindeydi. Birden hocanın”Anaaaaaaaaaa, bu ne laan?” derken yüzünün donup kaldığını gördüm. Ben “Ne oldu hoca?” derken başımı kapıya çevirince kapıdan girmeye başlayan onlarca resmi polisi gördüm. Yapacak hiç bir şeyimiz yoktu. “Boş ver, olan oldu” dedim. Biz tabii ki bizim için geldiklerini düşündük ama bir kaç saniyelik tereddütten sonra hiç bir şey olmamış gibi kadehlerimizi tokuşturmaya devam ettik. Meğersem ekipler normal kontrol yapıyorlarmış. Herkese kimlikleri çıkarmasını söylediler. Zaten herkesin kimliği vardı. Benimkisi sahteydi ama onu da fark eden olmadı.

O kendi kuşağının hem prototipi hem de istisnasıydı. Tartışmasız devrimci ruhu da şair ruhu kadar güçlüydü. Devrimci mücadelenin her alanında bulundu. Bazen biraz önde bazen biraz arkada, bazen yer altında bazen açıkta olsa da hep yanımızda ve içimizdeydi. Son anına kadar siyasi gelişmeleri takip etmeye, DBH dahil yeni gelişmeleri değerlendirmeye çabalamıştır.

Bir yoldaşı onu tanımlarken, “O gerçek bir komünistti” dedi. İşçilerle işçi, Kürtlerle Kürt, Ermenilerle Ermeni, kadınlarla kadın, Alevilerle Alevi idi. Yani bütün ezilenlerle birlikte olmak, onların mücadelesinde yer almak onun göreviydi. Bu nedenle herkes onu kendisinden sayar. Zaten onu son yolculuğuna uğurlayan kitlenin bileşimi bu sözlere bile gerek bırakmıyor.

O önümüzdeydi, yanımızdaydı, arkamızdaydı.
Ama özellikle de hep içimizde oldu. Öyle de kalacak.
Anısı önünde saygıyla eğiliyorum.

suatbozkus@hotmail.com


 

Bir yanıt yazın

Yazarın bir önceki yazısı
Kapalı
Başa dön tuşu

Reklam Engelleyici Algılandı

Reklamı engelleyerek iyi yapmışın, yazıya odaklanmakta fayda var.