“Elveda” deyişin
Ve namludan fırlayan serseri bir kurşun gibi gidişin
Usta bir işçilikle gözlerime işlediğin gülüşün
Ve yokluğun… yokluğunun ağırlığı
Ve daha bir sürü…
Ve daha bir sürü ağırlığı; yaşadığımız anıların…
Karadeniz’in suyu ne kadar kaldırabilir; bu kadar yükle beni?
Suyun kaldırma kuvveti… Arşimet falan filan hepsi hikâye
Bal gibi batıyorum…
-Ah! Ulan Newton yerin çekim kuvvetini bulmak sana mı kaldı-
Dibini boyluyorum işte hayatın… Yokluğunun… Ve senin…
Ve sen;
Ciğerlerime usturayla saldıran son bir nefes gibisin
Oysa ben;
Yağmur damlası ve saçlarına düşen her kar tanesinde
Gittiğim her şehir… dokunduğum her şey…
Ve yürüdüğüm her sokakta
Sevmesi çok güzel bir ağırlıkla sevmiştim seni…
Gel…
Yer çekimini… Newton’u falan boş ver…
Arşimet’ten önce ya da sonra
Suyun kaldırma kuvvetini bulalım birlikte
Parmak uçlarım sulara gömülmeden önce…
Temmuz 2022/ Savaş Karaduman
