“23 Kasım 2018 günü Samsun da çalıştığı fabrikada çelik eritme kazanına atlayarak 34 yaşında hayatına son veren Adem Aslan’a …” “ Ve şu dünyada yaşayan herkesin çocuğu, kardeşi ve sevgilisi olabilecek olan ve daha 26 yaşında (8 Nisan 2022 tarihinde) canına kıyarak ellerimizin arasından kayıp giden Metehan Akbaş’a”
“Hayata karşı sekiz de sekiz kusurluyum” dedi
Herkesi ustaca atlatarak
Kendi dağına çarpan kanadı kırık bir kartal gibi
Boşluğun kucağına saldı kendini adam…
-Ardında çoluk çocuk
Gözyaşlarından tutuşan yangın bir eş… Bir sevgili
Anne… Baba
Amansız acı… Şaşkın sokak
Sokakta kedi -ve bir köpek belki de- kar altında üşüyen
Peşinde yorulup düştüğü bir düş, bir umut belki
İçinde kanayan bir şehir ve mahcup bir ülke bırakarak-
Yaşam ve ölüm arasındaki o incecik çizgide
Dünyayla hesaplaşmak
Ve hiç değilse bir kez olsun yüzüne tükürmek için yaşamın
-Çelik eritme kazanında ve kendi içinde-
Yanan ateşe çarpana kadar çırptı kanatlarını…
Seslendi;
Son hızla… Kendi dağına çarpan kanadı kırık bir kartal gibi
Kendini boşluğa bırakan adam;
-Ey hayat! Son kez kendimi anlatacaktım sana
“İçimde ölen bir kuş var” diyecektim ”içimde ölen bir kuş sürüsü…”
Dinleyenim, anlayanım sen olsaydın eğer…
“Ah! Çok zavallısın… Çok da fakir
Uçuksun, kaçıksın, biçaresin, naçarsın…” diye diye
Sırtını dönmeseydin
Ve bırakıp beni bir başıma, benden çekip gitmeseydin öyle…
-Neyse, boş ver, sırası değil şimdi… Boşu boşuna tartışmanın…
“iyi bilirdik” de… Hakkını helal et
Alacağın kaldıysa bende hala
-Doğarken borçlu doğmuştum… Ki hala borçluyum sana-
Sevgilimden ve çocuklardan almaya yeltenme sakın…
-Senden ricam;
Hiç değilse, benden sonra
Güzel olan ne varsa -benim hiç tatmadığım-
Böl bölüştür… Gül gülüştür… Sev seviştir
Benim gibi… Sevgilim ve çocuklarım gibi
Annem ve babam gibi
Yaşamın artığı -firesi- olmasın kimse
-Ay ışığı gibi kırgın ve kırık
Kırıla kırıla düşüyorum ateşin en harlısına -ışığımı kaybederek-
Hoşça kal hayat
“Ağlamayın içim ölmüştü zaten,
Gözlerimi kapattım sadece..” (*)
24 Aralık 2018/ 11 Nisan 2022/ Savaş Karaduman
(*)Metehan AKBAŞ (yazılı veda mektubunun son cümlesi)
