AĞLIYOR; KADIN, ADAM, ÇOCUK VE ÇOCUKLA BERABER MAHALLENİN BÜTÜN ÇOCUKLARI

Kadın ağlıyor;

Başını yere gömercesine hıçkıra hıçkıra -belli ki sevgilisi-

Ve bir adam;

Hüznün girdabında boğula boğula -belli ki arkadaşı-

Ve bir çocuk;

Kadının eteğine tutuna tutuna -bin yıldır babasız kalan-

Kadın, adam, çocuk

Ve çocukla beraber mahallenin bütün çocukları

Gözlerinden -iki demir bilye gibi ağır- gözyaşları düşüyor yere

 

Kadın, adam, çocuk

Ve çocukla beraber mahallenin bütün çocukları

Terk edilmiş bebekler gibi ağlıyoruz; yanarak-yıkılarak

Yağmurlar birikiyor gözlerimizin göğünde

İçimizi çeke çeke canımızı damlıyoruz yere

 

Dudaklarında bağdaş kurup oturan  

Ve yaşamak kadar güzel olan o son gülümseyiş

Öksüz aşk… Küskün düş

İçimizde kırık bir kalp

Dudaklarımızda “Çav Bella” -en çok sevdiği şarkı-

Kadın, adam, çocuk

Ve çocukla beraber mahallenin bütün çocukları

Kirpiklerimizi kuşkanadı gibi çırpa çırpa

Daha dün, yaşamak kadar güzel gülen

Bir yoldaşın ölüsünü

-dudağında ince ve alaysı bir gülümseme var gibi hala-

Yağmur bulutlarının üzerine gömüyoruz

Her yağmur damlasında

Başımızı göğe kaldırıp hatırlamak için gidenleri…

 

Yorgunum… Ah! Evet

Ölenleri omuzlamaktan ve ağır bir yük gibi taşımaktan anılarını

Üzgünüm… Ah! Evet

Kadın, adam, çocuk

Ve çocukla beraber mahallenin bütün çocukları gibi…

Hüzünlüyüm… Ah! Evet

Ölgün düşen yapraklar ve yapraksız dallar gibi

Tepeden tırnağa sonbahar… Aniden bastıran yağmur

Kor ateşlere düşen damlalar gibiyim…

Haklısınız… Ah! Evet, -yanıyor, yıkılıyor

Bir ölünün başında kim bilir kaç kez ölüp ölüp diriliyor da insan-

“ölenle ölünmüyor”

Nasıl mıyım? Ah! Evet

Bir insanın üzerine koca bir dağ nasıl devrilir

Ve bir insanın kalbi yerinden nasıl sökülürse öyleyim işte

Yere düşen damlalar

Paydos zilinde dağılan çocuklar ve işçiler gibi

Her yana dağıla dağıla gider gibiyim…

 

Mayıs 2019/ Savaş Karaduman